15. Siostra

Patrzyli na nią oniemiali. Ich wzrok mówił więcej niż tysiąc słów. Kasumi zeskoczyła z drzewa i usiadła koło nich. Cały czas śledzili ją wzrokiem. Milczeli jeszcze przez chwilę, w końcu Hao się odezwał.

- Mogłabyś nam to wyjaśnić, z łaski swojej? – powiedział wymuszonym, słodkim głosikiem. Dziewczyna odwróciła się, złożyła ręce na piersi i podniosła lekko głowę do góry. Obraziła się.

- Nie! Ale mam prośbę. Jak umrzesz, mógłbyś przekazać mojemu bratu, że jestem na niego obrażona do końca Króla Duchów? Proszę~? – powiedziała, odwracając głowę w jego kierunku. Yoh, który nic z tego nie rozumiał, zaczął być naprawdę zły.

- A może wyjaśniłabyś to MI? Bo co jak co, ale nie ogarniam co się dzieje. – powiedział.

- Muuuuuuuuuuszę? To takie nużące…… Ale ok – dodała po zobaczeniu ich spojrzeń – No więc, jestem waszą siostrą. Cześć. Tak żeby nie było, to mam na imię Kasumi. To moja… - liczy na palcach – nie mam zielonego pojęcia która, reinkarnacja. Ale w tym ciele, mam 14 lat, tak jak wy. Wiecie, że urodziliśmy się tego samego dnia? – spojrzeli na nią, wzrokiem który powinien ją zabić na miejscu – dobra, dobra. Nasze narodziny… (w tym momencie następuje retrospekcja, falujący obraz i takie tam)

*** 14 lat temu***

Rodzina Asakurów zebrała się w jednym pokoju. Już niedługo Keiko ma urodzić. Wiadomo było, że urodzi dwóch chłopców – w tym, Zeka. Miała być też dziewczynka. Nie musieli jej zabijać – była martwa już na początku. A raczej nie tyle martwa, co w tak bardzo złym stanie, że tylko w szpitalu dałoby się ją uratować. Ale w szpitalu nie dałoby się zabić bliźniaków, więc nie mogli tego zrobić. Poza tym, nie wiadomo czy Zeke dla zmyłki nie reinkarnowałby się w ciele dziewczynki, tak dla zmyłki. Więc będą musiały umrzeć wszystkie dzieci. Ich nie doszła matka była zrozpaczona. Ale wypełniała swą powinność. Już zaczynała. Pierwsza urodziła się dziewczynka. Nie mieli jak jej ratować, bo przecież w każdej chwili mogło wyjść kolejne dziecko. Po prostu ułożyli ją w misce z ciepłą wodą, tak by mogła oddychać. Yohmei przygotowywał się do zabicia kolejnego dziecka. Wahał się tylko przez chwilę, ale wystarczyło to, aby Duch Ognia się nim zaopiekował. Zniknął w ogniu. Ale dziecko w wodzie, leżało zbyt blisko. Podmuch ognia wyrzucił je przez okno, które było otwarte. Wylądowała w rzece. Wtedy właśnie urodził się Yoh. Nigdy nie widział swojego rodzeństwa… Rzeka płynęła dość prędko, ale misa się nie przewróciła. W końcu została wyrzucona na brzeg. Tam, czekał na nią mężczyzna, który dobrze znał duszę która zamieszkuje to ciało. Zabrał je do obozu. Będzie ją tu wychowywać. Musi nauczyć jej ciało chodzić, mówić i całą resztę. Jej dusza będzie mu w tym pomagać, ale to nie wystarczy… W domu Asakurów natomiast, jej matka rozpaczała. Dziecko gdzieś zniknęło. „Przecież, gdybyśmy od razu byli w szpitalu, stało by się tak samo, a nawet lepiej. Gdyby ten perfidny przodek, miałabym trójkę kochanych dzieci. Ale to, że porwał moją córkę… Gdyby Mikihisa się sprężył, zdążył by do szpitala! Ale nie, on musiał ją porwać. Mam tylko nadzieję, że jej pomorze…”

***znowu czasy turnieju***

Patrzyli na nią oniemiali. To było najdziwniejsze co usłyszeli przez ostatni czas.

- Mam siostrę! – wykrzyknął Yoh i przytulił ją. Reakcja Hao był inna…

- Nie jestem najstarszy?!? – powiedział z rozpaczą w głosie – Ale że jak to...? Ja nie chce!

- Chyba nie znosi tego za dobrze… - Kasumi spojrzała z politowaniem na brata. – Weź do pociesz!

- Nie martw się, ja jestem przecież najmłodszy. Poza tym, jesteś najstarszy z bliźniaków! A to, że  jesteś środkowy z trojaczków, to nieważne! – próbował go pocieszyć najmłodszy. Udało mu się.

- Wiedziałem, że z nią jest coś nie tak… - dodał przez łzy. W tym momencie przez polanę przebiegł Morty, którego gonił jakiś szop.

- Cześć Yoh, Kasumi i Yoh! – i już go nie było. Po chwili milczenia, wybuchli śmiechem. Nagle Yoh wstał jak oparzony. Popatrzył na nich z przerażeniem.

 - Anna mnie zabije! – spojrzeli na niego zdziwieni – Chodzi mi oto, że jest późno, a ja jestem poza domem i nikt nie wie gdzie jestem! A tak w ogóle, co tu robił Morty? – dodał

- A wiesz, też się zastanawiałem… Wyjaśnisz? – spytał siostry

- Uczę go na szamana. To jeden z moich najbardziej pojętych uczniów! – powiedziała do braci, którzy się zdziwili. Szczególnie Yoh, bo Hao widział go już w akcji. Kasumi więc wyjaśniła im wszystko od początku…

***Morty***

Koniec końców, zjadłem swojego batonika. Leo miał mi pokazać sposób na bardziej efektowne treningi, więc musiałem się doładować. Namiot jego nowego kolegi był jednym z największych. Stół roboczy był zawalony papierami i planami. Na podłodze leżały niedokończone wynalazki, a w pudełkach narzędzia i inne takie. Widać, że jest wynalazcą. Ale było też wiele malunków. Zaraz… Czy to jest Mona Liza?!?!!?!?!?!?!?!!?!?

- O jest! Masz! – podał mu szopa – to jest Steve. Pokazujesz mu marchewkę, wkładasz do kieszeni i zaczyna cię gonić. Jak chcesz się zatrzymać, dajesz mu jedzenia. A potem znowu. Każdy dostaje pięć marchewek, więc można mieć tylko tyle przerw. W obozie jest miejsce gdzie dajemy mu ostatnią. Jakieś pytania? Nie? No i fajno. Na trening! – wypchnął go. Więc Morty postanowił potrenować. Zrobił tak jak mu kazano. Biegnie sobie, jakaś wiewiórka łazi po drzewie, kot się na niego gapi (pewnie z obozu) a szop psychol go goni. Już kończy. Zużył wszystkie marchewki, bo to Steve bardzo szybko się porusza, Wbiega na polankę gdzie widzi swojego przyjaciela i mentorkę.

- Cześć Yoh, Kasumi i Yoh! – i biegnie dalej. Chwila że zaraz co?!!? Tam było dwóch Yoh! Musi to sprawdzić! Ale nie ma już żadnych marchwi! Dopiero w obozie może się zatrzymać. Biegnie szybciej niż kiedykolwiek wcześniej, zgarnia karotkę i daje zwierzęciu. Wtedy podbiega do niego Opicho.

- Opicho chce żebyś poszedł na podwieczorek! – wtedy przybiegła Ani.

- Och jesteś! Świetnie! Mógłbyś się nią zająć? Musisz do głównego ogniska, tam na stole jest jedzenie. Daj jej kawałek ciasta i zaprowadź do mojego namiotu. Dzięki!- I już jej nie było. Chcąc nie chcąc musiał się zająć dzieckiem, które było jego wielkości. To się nazywa pech. Po ciągłym gonieniu i wyrywaniu czekoladowych batoników, był tak padnięty, że ledwie doczołgał się do namiotu. To był wyjątkowo ciężki dzień.

To jest Steve:

 

 

Tak no i tyle. Mam nadzieję, że ten rozdział wiele wyjaśnił.

Hao: Nie jestem już najstarszy! T.T

Yoh: Jestem najmłodszy! T.T

Morty: A ja zmęczony -,-